Nikifor nigdy nie malował kwiatów,
Tylko stacje, saluty i uzdrowienia.
Gryzmoły świadczyły, że wiedział za dużo,
Żeby malować kwiaty.
Gdzieś tam, z daleka
Kogut przywołuje świat do porządku:
Z wysokości zagrodowego płotu,
Ze szczytu ratuszowej wieży,
Z dachu wozu strażackiego.
Gdzieś pomiędzy dwoma światami,
Zanim noc przechodzi w dzień,
Wolno mi złowić jedyną rybę.
Lecz potem jedna za drugą
Zwołują się poprzez fale,
Przybiegają zupełnie niezaplanowane,
Szczęśliwe, że mogą poprzebierać płetwami
W srebrnym blasku księżyca.
Myślałam, że jestem rybakiem,
A to ta jedyna myśl
Jak w sieć zebrała mnie w jedno...
Kładę na wilgotnym bandażu,
Okład na czoło nasączony
Balsamem utulenia.
Cicho, cicho, już dobrze...
Gołąb gładką płachtą ślizgu
Kołuje nad miejscem lądowania.
Pomiędzy deszczułkami mocnych zdań
Nastawiłam strzaskane serce.
Już, już, cicho...
Rozdzielone cząstki łączą się.
Przedwczesne pąki też brązowieją
Od spóźnionego mrozu.
Odprawiam tajemne czary i szepty
Nad otwartą raną
(Nożem od kolana po pachwinę).
Zdjęty ból rozbiega się po bezkresie pól.
Cicho, już dobrze...
Wiem, czasem boli dopiero teraz.
Makijaż...
Miało być słowo łączące,
Ale uleciało.
To nic, już dawno jestem w ziemi obiecanej,
Tylko tego nie zauważyłam.
Podaj trzy słowa z przeszłości:
Neony, Indianka, purpura.
Neony, bo mam iść
Ku światłom wielkiego miasta,
Indianka, bo w niczym mi nie pomoże,
(Wróciła do Apaczów),
Purpura, bo dopiero gdy uznaję szkarłat krwi,
Uspokaja się wiatr.
Niedziela ma być koncertowo nudna.
Myślisz, że to jest mniej ważne?
Nikogo o nic nie pytam.
Już można
Sygnał zagłuszający
Wrzaski szarpiącego bólu
Wspomnień po zadanych torturach.
Była to słodka zemsta sfinksa
Za rozdzielanie włos po włosie
Prawdy od oszustwa
Z czasu, gdy jak tonący brzytwy
Chwytałam się efemerycznych halek,
Zwiewnych pajęczyn,
Bezkrwistych zaślubin
Zawieszonych w wysokim przestworzu.
Teraz ściągam lejce ich supłom i pętlom
I sprowadzam po linii prostej
Pomiędzy grudy chłopskiego rozumu
Wprost do grobu,
Gdzie dany im jest spokój,
Aby mogły wzrastać w porze naturalnej.
A ja tymczasem posłucham
Odgłosów pokoju.
Narodziny
Nasz ból nie jest daremny - rodzimy siebie.
Niektórzy umierają narodziwszy się tylko głową.
Reszta ugrzęzła w cieple pierwotnego ciała.
Jest chłodno.
Uzdrawia tylko ten rodzaj piękna, które można przypisać.
Piękno bezpańskie jest tak samo zziębnięte.
Niektórzy ścielą przebłagalne poduchy
Na wypadek furii ojców i matek,
Aby złagodzić ich autoupadek.
Prawda nas wszystkich zaboli.
Ale potem całość jest wystarczająca.
Spożywamy ją najpierw w dziwnym milczeniu,
A potem w milczącym podziwie.
A kończymy tańcem na boskim stole.
Zdumiewać się będę sobą.
Widocznie jestem wystarczającym
Powodem do życia.
Ostatecznie to świat potknął się, przewrócił,
Rozproszył na części składowe i zjawiska.
Mogę je teraz oglądać
W widnokręgu zwanym rzeczywistością.
Uprzedzam, że moje oczy
To mocne, grafitowe kulki
A serce mam ołowiane
W lazurytowej poświacie.
Pozwolę się zawieść,
Pozwolę do siebie mówić,
A nawet stuknąć.
Ale zawsze będę wiedziała swoje
A nawet wasze.
W tej prawdzie mieszka
Moje uniwersalne zwycięstwo.
Już zajęłam miejsce w szeregu trwających.
Świat się zapętlił.
Ja urodziłam się kawałek dalej.
